Time flies (when you're having fun)

Inmiddels is het zo lang geleden dat ik geblogd heb ( afgezien de blog voor Mamaglossy.nl) dat ik maar gewoon begin met nu! Het is donderdagmiddag en ik zit bij Starbucks. Zo breng ik tegenwoordig de meeste donderdagmiddagen door omdat Emma en Kasper nu in de klas zitten bij de 'Oranje Koe', dit is de Nederlandse school in Zurich waar Nederlandse kinderen twee uur in de week taal en cultuur onderwijs krijgen. De een in groep 1/2 bij juf Emma en de ander in groep 3 bij juf Esther. En wat vinden ze dat leuk! Ondanks dat het voor Kasper al een lange dag is; donderdag is de enige dag dat hij op de Zwitserse school 's middags naar school moet (rustig aan de schoolcarrière starten). Voor Emma is er in groep 3 een wereld open gegaan: ze kan lezen en schrijven (dank juf Esther!!)!! Op de Zwitserse school is ze nog een jaar in de Kindergarten gebleven omdat ze onzeker was geworden over haar kunnen, nog (te) speels is (hopelijk blijft ze dat), de taal en haar vriendinnen zijn allemaal jonger. Al met al beter om nog even daar te blijven: en dat doet haar goed! Ze is rustiger, zelfverzekerder en trots; zij is de oudste en weet alles :-). En daarnaast mocht ze op de 'Oranje Koe' wel in groep 3 starten en oefent ze iedere dag thuis met lezen en dat kan ze gewoon (ze is er helemaal verbaasd over). Kasper heeft in de Kindergarten een goede start gemaakt bij Frau Fluri en Frau Kunzemüller. Het was natuurlijk wel wennen maar hij doet het goed, is blij, maakt vriendjes en loopt al voor het grootste deel alleen naar school. Hij heeft in augustus, net als Emma haar klas, verkeersles gehad van Herr Polizei en nu stap voor stap wat meer alleen onderweg. We moeten hem wel in de gaten houden want met vriend Jamil zijn het net twee drukke aapjes langs de weg... 

Realiseer me door de Nederlandse School hoe belangrijk het is om te integreren in het land waar je gaat wonen maar daarnaast ook hoe belangrijk het is je eigen waarden, normen, tradities en gewoontes te koesteren. Hoe leuk is het dat Emma en Kasper nu met anderen ook Sint kunnen vieren met andere kinderen en de Nederlandse boekjes en spelletjes lezen en doen. Natuurlijk doen we dat ook thuis, maar zo krijgt het toch wat extra lading mee.

Dat de tijd vliegt mag duidelijk zijn: alweer bijna 3 jaar zijn we hier!! Dit was voor ons toch een soort 'grens': in ieder geval drie jaar zouden we gaan en dan opnieuw kijken hoe verder. Vooralsnog bevalt het goed, de kinderen hebben het naar hun zin, Fabian heeft het nog naar zijn zin in zijn baan, ik heb lieve en leuke mensen ontmoet om gezellige dingen mee te doen en heb een opleiding fotografie gevolgd, ook weer met super leuke dames! Dus ja, wij kunnen nog wel hier blijven. 

Dit gevoel werd vorige week wel even op scherp gezet. Want wij hebben een anonieme brief ontvangen met daarin dat het tijd word dat buitenlanders Zwitserland verlaten.. We zijn de enige in de buurt die deze brief hebben. BAM!  Zo voelt dat dus; niet gewenst. En natuurlijk, dit valt mee, niemand heeft pijn, we blijven nuchtere Hollanders, misschien is het een zieke, jonge jongensgrap ofzo maar iemand heeft de moeite genomen dit bij ons in de brievenbus te doen en het gevoel van bekeken worden en niet welkom zijn is niet leuk. Ogenblikkelijk heb ik alle bekenden in onze buurt geappt en gesproken en de Polizei ingelicht; laat iedereen maar weten dat dit in een nette, goede buurt in Zwitserland gebeurd. Hartverwarmende reacties gekregen dus dat zegt ook weer wat over wat we hier in die bijna drie jaar hebben opgebouwd. 

De schrik was ook weer heel snel gezakt ( mede door een super gezellig weekend met Bart, Joke en kids incl bezoek aan Ruud en Sylvia) en hopen dat het bij een keer blijft.

Maar goed Time Flies, ook mijn foto opleiding is voorbij gevlogen. En nu moet ik die gezellige, intensieve zaterdagen met leuke mensen missen. Maar we blijven elkaar opzoeken en samen beeldbesprekingen doen en dat is super! Daarnaast is het nu dan tijd een richting te vinden in fotografie.
En de herfstvakantie is ook voorbij gevlogen; het eerste weekend waren Jos, Karin, Danny, Barry en Manon hier. En in de tweede week waren we met Kees, Lia, Marlijn en Jan-Leo in het zonnige Zuid-Frankrijk. Wij zijn dus opgeladen voor de natte, nevelige herfst!

Nog even terug naar voor de zomer, want toen is er ook zo veel gebeurd; Jan en Vincent zijn getrouwd, een bijzondere dag voor een bijzonder paar. Emma en Kasper vonden het ook zo leuk om daar bij te zijn en een feestje te vieren!
En 30 april is oma overleden. 95 geworden, wat we nog zo leuk gevierd hadden vorig jaar in December. Nu geen wekelijkse FaceTime gesprekjes meer. We hebben met de familie mooie, intense momenten beleefd. Ook Kasper en Emma hebben het van dichtbij mee kunnen maken. We hadden haar in het weekend nog gezien en in de week erna, toen we weer thuis waren, overleed ze.
Eigenlijk was het voor Emma en Kasper heel 'mooi' want oude mensen gaan eerst dood en op deze manier hebben ze haar nog gezien en kort daarop weer, alleen toen leefde ze niet meer (we reden in een paar weken heel wat keer heen en weer..). Ook zijn ze bij de begrafenis geweest, ze hielden zich goed, hebben kaarsjes aan gestoken, bloemen gedragen en voelde zich echt betrokken. Prachtig ook om te zien hoe Emma grote Neef Martijn troostte op het kerkhof en hoe Kasper na afloop aan Neef Stefan vroeg;
 "Jij liet oma toch naar beneden?" (de neven lieten oma in haar graf zakken)
"Ja" zei Stefan,
"Als ik later groot ben trek ik haar weer omhoog…"

Tja het leven fladdert voorbij, ook als je 95 wordt en je je geestelijk nog jong voelt is het zomaar ineens over…