Aan vakantie toe

Het nieuwe jaar is alweer een week van start! En we zijn nu precies drie jaar hier. En dat was het doel; in ieder geval drie jaar hier wonen en dan zien we wel weer verder.. En we zien wel weer verder. Want het is hier nog steeds leuk. 

Ik heb vandaag mijn ski uitrusting compleet gemaakt; alles staat klaar dus wat mij betreft kunnen we het weekend skien als we willen! Kunnen we daar een beetje frisse lucht opsnuiven. Na een drukke kerstvakantie hebben we dat wel nodig; we zijn nu juist hard aan vakantie toe. Het is altijd een mooie tijd om met familie en vrienden bij elkaar te zijn, maar behalve de 'normale' feestelijkheden hadden we dit jaar ook 3 speciale verjaardagen. 

Jan-Leo werd 30 en dat hebben we uitbundig gevierd kunnen we wel zeggen. 's Ochtends begonnen in het Rijksmuseum. Wim Pijbes (directeur Rijksmuseum) was in november op de Nederlandse school geweest en had de kinderen geënthousiasmeerd dus MOESTEN we de Nachtwacht bekijken. En dat was een super leuke ervaring (met zaklampen, kanonnen en verf het museum door). We werden door een gids rondgeleid en daardoor ga je zelf ook weer anders kijken naar het schilderij (Emma en Kasper hebben ook nog model gestaan als de Kapitein en de Luitenant, want een schaduw van de ene hand zie je op de jas van de ander. En zie je dat ze allemaal bewegen? Emma merkte dat zelf op :-)). Verder hebben we Michiel de Ruijter en een schip van toen, de poppenhuizen en een vliegtuig gezien met de gids en later zelf nog Het Melkmeisje van Vermeer. En toen was vooral Kasper klaar! 's Middags zijn Emma en Kasper opgehaald door Jos, Karin en Danny voor 2 nachten in Hoogkarspel (naar de Boet, sprookjeswonderland en het pannekoekenhuis) 

En wij zijn ingecheckt in Hotel Arena en daarna naar de Plantage voor een late lunch met de jarige en de Familie. En de avond inclusief hele gekke foto en hele gekke meiden ;-)) moest toen nog komen... 

Verder diner bij Bart en Joke, en nog naar Loetje met de girls, oma's geboortedag met de hele familie gevierd in haar huis (de 2e 'verjaardag'), oud en nieuw, oliebollen bij Frank en Petra, borrel bij Bas en Frida en, last but not least: op de laatste zaterdag werd Jos 60 en dat werd gevierd in de kroeg. 

En toen zondag naar huis.

Het was weer heerlijk, maar met name kerst had ook wel een randje (of meerdere). Vlak voor de kerstvakantie was ik ook al 2 nachtjes terug want de moeder van Tessa was overleden. Veel te jong en laat drie kinderen achter, die haar nog zo hard nodig hebben... Wat een verdriet, ook voor Jan-Leo die nu haar steun en toeverlaat is. Maar ze waren er wel met kerst: kerst is ook niet alleen maar leuk, het moet juist ook een moment zijn om bij elkaar te komen en er gewoon voor elkaar te zijn ook met veel verdriet. Daarnaast was het de eerste keer dat oma er niet bij was (nog vier vrouwen aan de kersttafel voor het eerst zonder hun moeder) en kwam onze oom die net bekend maakte te gaan scheiden ook. Maar we hebben ook gelachen en heerlijk gegeten! 

Soms moeten dingen zo zijn, maar waarom? We weten het niet..  Zie je dat pas later of misschien nooit? Maar het zal toch een reden moeten hebben.....? 

Your heart has been broken

But hear what I say

Ain't nothing but a cold night

Bringing home a new day

Chris Rea 'Baby dont cry'

Time flies (when you're having fun)

Inmiddels is het zo lang geleden dat ik geblogd heb ( afgezien de blog voor Mamaglossy.nl) dat ik maar gewoon begin met nu! Het is donderdagmiddag en ik zit bij Starbucks. Zo breng ik tegenwoordig de meeste donderdagmiddagen door omdat Emma en Kasper nu in de klas zitten bij de 'Oranje Koe', dit is de Nederlandse school in Zurich waar Nederlandse kinderen twee uur in de week taal en cultuur onderwijs krijgen. De een in groep 1/2 bij juf Emma en de ander in groep 3 bij juf Esther. En wat vinden ze dat leuk! Ondanks dat het voor Kasper al een lange dag is; donderdag is de enige dag dat hij op de Zwitserse school 's middags naar school moet (rustig aan de schoolcarrière starten). Voor Emma is er in groep 3 een wereld open gegaan: ze kan lezen en schrijven (dank juf Esther!!)!! Op de Zwitserse school is ze nog een jaar in de Kindergarten gebleven omdat ze onzeker was geworden over haar kunnen, nog (te) speels is (hopelijk blijft ze dat), de taal en haar vriendinnen zijn allemaal jonger. Al met al beter om nog even daar te blijven: en dat doet haar goed! Ze is rustiger, zelfverzekerder en trots; zij is de oudste en weet alles :-). En daarnaast mocht ze op de 'Oranje Koe' wel in groep 3 starten en oefent ze iedere dag thuis met lezen en dat kan ze gewoon (ze is er helemaal verbaasd over). Kasper heeft in de Kindergarten een goede start gemaakt bij Frau Fluri en Frau Kunzemüller. Het was natuurlijk wel wennen maar hij doet het goed, is blij, maakt vriendjes en loopt al voor het grootste deel alleen naar school. Hij heeft in augustus, net als Emma haar klas, verkeersles gehad van Herr Polizei en nu stap voor stap wat meer alleen onderweg. We moeten hem wel in de gaten houden want met vriend Jamil zijn het net twee drukke aapjes langs de weg... 

Realiseer me door de Nederlandse School hoe belangrijk het is om te integreren in het land waar je gaat wonen maar daarnaast ook hoe belangrijk het is je eigen waarden, normen, tradities en gewoontes te koesteren. Hoe leuk is het dat Emma en Kasper nu met anderen ook Sint kunnen vieren met andere kinderen en de Nederlandse boekjes en spelletjes lezen en doen. Natuurlijk doen we dat ook thuis, maar zo krijgt het toch wat extra lading mee.

Dat de tijd vliegt mag duidelijk zijn: alweer bijna 3 jaar zijn we hier!! Dit was voor ons toch een soort 'grens': in ieder geval drie jaar zouden we gaan en dan opnieuw kijken hoe verder. Vooralsnog bevalt het goed, de kinderen hebben het naar hun zin, Fabian heeft het nog naar zijn zin in zijn baan, ik heb lieve en leuke mensen ontmoet om gezellige dingen mee te doen en heb een opleiding fotografie gevolgd, ook weer met super leuke dames! Dus ja, wij kunnen nog wel hier blijven. 

Dit gevoel werd vorige week wel even op scherp gezet. Want wij hebben een anonieme brief ontvangen met daarin dat het tijd word dat buitenlanders Zwitserland verlaten.. We zijn de enige in de buurt die deze brief hebben. BAM!  Zo voelt dat dus; niet gewenst. En natuurlijk, dit valt mee, niemand heeft pijn, we blijven nuchtere Hollanders, misschien is het een zieke, jonge jongensgrap ofzo maar iemand heeft de moeite genomen dit bij ons in de brievenbus te doen en het gevoel van bekeken worden en niet welkom zijn is niet leuk. Ogenblikkelijk heb ik alle bekenden in onze buurt geappt en gesproken en de Polizei ingelicht; laat iedereen maar weten dat dit in een nette, goede buurt in Zwitserland gebeurd. Hartverwarmende reacties gekregen dus dat zegt ook weer wat over wat we hier in die bijna drie jaar hebben opgebouwd. 

De schrik was ook weer heel snel gezakt ( mede door een super gezellig weekend met Bart, Joke en kids incl bezoek aan Ruud en Sylvia) en hopen dat het bij een keer blijft.

Maar goed Time Flies, ook mijn foto opleiding is voorbij gevlogen. En nu moet ik die gezellige, intensieve zaterdagen met leuke mensen missen. Maar we blijven elkaar opzoeken en samen beeldbesprekingen doen en dat is super! Daarnaast is het nu dan tijd een richting te vinden in fotografie.
En de herfstvakantie is ook voorbij gevlogen; het eerste weekend waren Jos, Karin, Danny, Barry en Manon hier. En in de tweede week waren we met Kees, Lia, Marlijn en Jan-Leo in het zonnige Zuid-Frankrijk. Wij zijn dus opgeladen voor de natte, nevelige herfst!

Nog even terug naar voor de zomer, want toen is er ook zo veel gebeurd; Jan en Vincent zijn getrouwd, een bijzondere dag voor een bijzonder paar. Emma en Kasper vonden het ook zo leuk om daar bij te zijn en een feestje te vieren!
En 30 april is oma overleden. 95 geworden, wat we nog zo leuk gevierd hadden vorig jaar in December. Nu geen wekelijkse FaceTime gesprekjes meer. We hebben met de familie mooie, intense momenten beleefd. Ook Kasper en Emma hebben het van dichtbij mee kunnen maken. We hadden haar in het weekend nog gezien en in de week erna, toen we weer thuis waren, overleed ze.
Eigenlijk was het voor Emma en Kasper heel 'mooi' want oude mensen gaan eerst dood en op deze manier hebben ze haar nog gezien en kort daarop weer, alleen toen leefde ze niet meer (we reden in een paar weken heel wat keer heen en weer..). Ook zijn ze bij de begrafenis geweest, ze hielden zich goed, hebben kaarsjes aan gestoken, bloemen gedragen en voelde zich echt betrokken. Prachtig ook om te zien hoe Emma grote Neef Martijn troostte op het kerkhof en hoe Kasper na afloop aan Neef Stefan vroeg;
 "Jij liet oma toch naar beneden?" (de neven lieten oma in haar graf zakken)
"Ja" zei Stefan,
"Als ik later groot ben trek ik haar weer omhoog…"

Tja het leven fladdert voorbij, ook als je 95 wordt en je je geestelijk nog jong voelt is het zomaar ineens over…

Keuzes

Het leven bestaat iedere dag uit keuzes; wat trekken we aan?, wat gaan we eten?, hoe richt ik ons huis in etc etc etc. Dat zijn de dagelijkse keuze natuurlijk, maar soms komen er ook grotere 'keuze momenten' voorbij, bijvoorbeeld: gaan we in Zwitserland wonen? kopen we een huis? willen we kinderen? willen we een hond? willen we nog meer kinderen? willen we in nog een ander land wonen? Maar ook, nu we in Zwitserland wonen; wat te doen als iemand overlijdt? Zo gebeurde het dat we een week na de kerstvakantie, net vers in Zwitserland weer naar Nederland gingen vanwege het overlijden van Opa Groot (opa van Fabian). Je gaat toch de afweging maken; gaan we? met zijn allen? gaat dat? auto of vliegtuig? mag dat van school? Gelukkig gingen we en konden we afscheid nemen.

Eind januari hadden we vervolgens een leuke ski-vakantie in Oostenrijk (thanks Ian en Jo!) en begin februari een gezellig weekend met Ilona hier in Frauenfeld. En waren we aan het uitkijken naar het volgende gezellige moment; de krokusvakantie hier met Kees, Lia, Marjan en Jan-Leo. Maar daarvoor kwam een volgend 'keuze moment'.
Oma Wit (oma van Annebeth), in december 95 geworden en zo fit als een hoentje (in het hoofd) was door kanker in het lijf + een blaasontsteking zodanig verzwakt dat ze voelde dat het tijd was dat ze de 'Zieke Zalving' wilde ontvangen. Dit is in de Katholieke kerk een (oud) gebruik wat gegeven wordt aan erg zieke mensen (vaak aan het einde van hun leven, ook wel 'Bedienen' genoemd) zodat zij de laatste strijd/tijd goed mogen doorstaan maar ook als een dankbaar gebaar naar het (in dit geval lange) leven wat is geweest. Ze wilde nog niet dood hoor, maar dan kan het wel, zoals ze het zelf verwoordde. Tja, wat doe je dan? Ga je heen? Ga je niet? De doorslag gaf het gevoel dat, ondanks dat ik haar iedere week wel een keer via FaceTime zie, ik haar gewoon nog heel graag wilde knuffelen en bij haar wilde zijn en dat kon nog. Dus daar ging ik voor een weekend heen en weer naar Wognum. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Omdat Oma nog zwak was had ze 's nachts steeds nog iemand bij haar om te slapen, en dat heb ik ook twee nachten gedaan ('ik zou het niet durven vragen maar wat heerlijk als je dat zou willen' zei ze toen ik vroeg of ze dat leuk zou vinden, dan smelt je toch??!!). Wat waardevol dat ik haar zo nog kon helpen (ik wist niet dat ik ook Florence Nightingale kon zijn) en dat we nog gezellige en mooie/diepgaande gesprekken hebben gehad!! Dat neemt niemand meer weg. Daarnaast was de 'Zalving' op zondagmiddag ook een bijzondere bijeenkomst; alle ooms en tantes en veel neven en nichten waren aanwezig bij deze mini kerkdienst bij Oma thuis. Een zeer emotioneel moment wat daarna gezellig weer werd afgesloten (er moest taart en koffie zijn van Oma en daarna moest iedereen ook blijven eten). Hoe mooi om op deze manier je dankbaarheid voor het leven te laten zien en het laatste beetje tegemoet te gaan..
Oma is er gelukkig nog steeds, ze was ook nog niet van plan snel te gaan, maar broos en eindig is het leven wel. Ik hoop nu stiekem wel dat we elkaar op 3 april weer in de armen kunnen sluiten (dat is nu toch wel heel dichtbij...).
En omdat ze na haar 'Zalving' weer wat opknapte konden mijn ouders en Jan-Leo toch ook nog hier heen komen, maar zonder Marjan, die bleef toch liever bij Oma (dat was ook een 'keuze moment') en hebben we hier een leuke week met elkaar gehad.

Een andere keuze waar we ons mee bezig hebben gehouden is of Emma naar de 1e Klas gaat na de zomer of nog een jaar in de KinderGarten (KiGa) blijft. Na een gesprek in december, waar de juf en Intern begeleider al twijfel hadden uitgesproken of ze klaar zou zijn voor de 1e klas ben ik me gaan verdiepen in wat die 1e klas dan inhoud hier, veel ervaringen gehoord over doorgaan, en nog een jaar blijven. Heel moeilijk vond ik het. Emma snapt alles wat er van haar gevraagd wordt, wil hier thuis, wel wat schrijven enzo. Maar door het schoolsysteem hier is ze wel jong (vanaf 1 augustus jarig; wachten tot augustus volgend jaar met starten in de KiGa en zij is eind april jarig), ze is nu ook de jongste van de groep die voor het 2e jaar in de KiGa zit. En ik dacht maar; die 1e klas kan ze makkelijk, met mijn Nederlandse ogen, denkend aan het Nederlandse systeem zou ze makkelijk doorgaan naar groep 3. Maar hier ligt het net even anders; vanaf de 1e Klas ga je hier echt naar School, nu heet het KiGa, dan School. De KiGa zit ook niet in het 'Schulhaus' het zijn losse gebouwen, bij de 'grote school'. Vanaf de 1e Klas wordt er in redelijk snel tempo zelfstandigheid en voortgang verwacht. Ook krijgen ze dan huiswerk mee (echt de tassen op de rug van de kinderen hier, zo groot, wij hebben het dan over brugklassers, maar dat hebben ze hier al in de 1e klas, groep 3 dus!!). Emma zag dat allemaal nog niet zo zitten, die had al wel eens aangegeven dat ze nog niet naar de School wilde want zij is nog klein en wil liever spelen. En uit de verhalen van de juffen afgelopen week bij het laatste gesprek begrijp ik dat ze in de klas, ten opzichte van de andere 2e KiGa kinderen onzeker is over haar werk, wat ze wel goed maakt, ook streng voor zichzelf daarin en gewoon nog veel liever wil spelen. Daarnaast speelt taal ook nog een rol. Al met al, we hebben na nog een avond praten en het Nederlandse systeem loslatend, de knoop doorgehakt; Emma blijft nog een jaar in de KiGa... And she couldn't be more happy!!!! Toen ik vrijdag aan haar vroeg of ze nog een jaar bij Frau Dudli wilde blijven, keek ze verbaasd, vroeg zij of Frau Dudli dat ook goed vind en begon te juichen!! Diepe zucht voor ons, de goede keuze dus. We zijn 's middags samen naar Frau Dudli gegaan en ze heeft zelf gevraagd of het goed was dat ze nog een jaar blijft (ik helemaal emotioneel hahaha). Mijn dappere meisje, kan het heus, maar zoals Frau Dudli het mooi zei; haar hoofd is misschien klaar om te gaan maar haar hart zeker nog niet. En voordeel is; al haar vriendinnetjes zitten dan nog bij haar in de klas. En mocht ze nou nog een ontzettende stap in de richting van 'schoolrijpheid' maken, mag ze na de zomer alsnog verder.

Vorige week hadden we ook nog een heel leuk weekend met de familie Kunst in het Zwarte Woud gehad! Wat hadden we een groot, licht appartement, op de piste, en er was nog sneeuw. Dus Fabian en Emma hebben een paar uur geskied en Barry gesnowboard. Verder lekker gewandeld (met hier en daar een uitdaging...), gezellig gegeten en natuurlijk zitten 'Keezen!' Op zondag het weekend afgesloten met een wandeling rond een waterval en toen weer naar huis. De rest bleef nog, daarvan is een deel nog een nachtje bij ons geweest (ook weer zitten Keezen met Danny, Jos en Karin ;-)), want ze waren zo dichtbij.

 

A Brand New Year

2015! Het begon goed; na een drukke, gezellige kerstvakantie (daarop zo nog even een terugblik) zijn we 31 december terug gereden naar Zwitserland. In Kaisten hebben we bij Ruud, Sylvia en Sara een gezellige oudejaarsavond gehad. Helaas was er alleen niet zoveel vuurwerk.. En 1 januari zijn we 's middags thuis gekomen in 40 cm sneeuw! Dat was natuurlijk super; direct het pad schoon schuiven en spelen dat was top! Na nog een aantal dagen relaxen thuis en een 'Chasefondue' buiten met de buren, kon maandag 5 januari het gewonen ritme weer starten. Wat we toen nog niet wisten is dat het met Opa Groot (opa van Fabian) niet zo goed ging en dat die uiteindelijk dinsdagavond zou overlijden. Na kort beraad wisten we al snel zeker; we gaan met zijn vieren weer terug. Dus op zaterdag 9 januari weer terug gereden om afscheid te kunnen nemen om vervolgens op de 12e weer naar huis te gaan. Het is goed dat we dat zo gedaan hebben. De kinderen hebben opa ook nog gezien (Ze bleven heen en weer lopen tussen voor- en achterkamer waar opa lag en Kasper zei tegen iedereen die binnen kwam dat Opa Groot dood is) en kunnen daardoor 'dood' nu iets beter plaatsen; het hoort tenslotte ook bij het leven... Altijd gek, maar zoiets geeft ook mooie momenten: gezellig wederzien van familie en mooie verhalen en herinneringen ophalen.
Doordat we nu in NL waren hebben we onverwachts een gezellige zondagmiddag bij Oma Wit en Marjan gehad (met patat en kroketten!). Dat zijn momenten om vast te houden.
Woensdag was iedereen weer naar school, werk en Bauernhof Spielgruppe en alles weer normaal.
Pfff afgelopen weekend hebben we heeeel weinig gedaan (dat kwam ook door een avondje doorzakken met de oude buren via FaceTime :))

Nu nog even die terugblik op de Kerstvakantie. Deze was zo geslaagd dat ik nog wat punten wil opschrijven voor ik het vergeet.

Maar voor we beginnen met de leuke punten begonnen wij de vakantie met een condoleance van Nicoline haar vader. Geluk bij een ongeluk dat dit samenviel met ons bezoek waardoor wij ook even langs konden gaan, maar veel te jong is Cor overleden... een schril contrast met alles wat hierna komt.

Kees en Lia vierden dat ze gister (18 januari) 40 jaar getrouwd waren!! Woei! En wat was dat een leuk feestje op de eerste zaterdag van de vakantie. Met Jan-Leo en Tessa de nacht van te voren toch het huis versierd, we hadden een mooie taart voor de middag van het feest. En wat was het leuk de gouden trouwjurk van toen uit de doos te halen en het fotoboek door te nemen.
Het leuke van het feest was dat ze ook alle neven, nichten en een aantal kinderen van vrienden hadden uitgenodigd. Wat een top avond; mensen gesproken die ik al 15 jaar niet had gesproken (veel te veel mensen ook niet gesproken) en de hele avond met een lach op mijn gezicht! Belangrijker was dat mijn ouders het minstens zo leuk hebben gehad! Emma en Kasper hadden het ook leuk, maar waren net zo blij dat ze om 19 uur mee mochten met Marianne en Nina. Uitgeput na 2 uurtjes feest waar ze zo naar uit gekeken hadden. Zij hebben 2 dagen lekker kunnen spelen, ravotten en genieten van alle aandacht bij de familie Joosten en wij konden rustig bijkomen van het feest :).
Verder de dagen gevuld met koffie bij Rebecca, heerlijk avondje met Iloon, een dag met ons viertjes in Bergen (inclusief bos, duinen, strand en pannenkoeken bij Duinvermaak), nieuwe bril uitzoeken, pizza bakken bij Bart en Joke, Kerstwandeling op het strand met papa en Marlijn, kerstdiner Swan met de jaarlijkse kalkoen en kersttruien, op bezoek bij Oma Groot (zelfde achternaam, andere familie) en Opa Groot (gelukkig waren we daar nog geweest...), cadeau's en gourmet bij de familie Kunst, borrel after op de Rietzanger (ook toen al weer veeel te gezellig), Emma en Kasper met opa Jos en oma Karin naar het Bakkerij-museum, wij een dagje niets, verjaardag van Jan-Leo bij Smokin' Barrels, Gooische Vrouwen en Tapas met Pe, Tas en I,  na-genieten en, als klap-op-de-vuurpijl de 95e verjaardag van mijn lieve lieve oma!!! Wat we ook weer uitgebreid met een glimmend en stralend middelpunt hebben gevierd. Daarom konden we de 31e met een goed, tevreden en toch relax gevoel naar Zwitserland.

En nu kijken we met plezier uit naar alles wat 2015 gaat brengen.

Heksenketel

Afgelopen vrijdag was het 31 oktober en dat betekent, vooral in Amerika, Halloween. Ook hier bij ons wordt het gevierd. Vooral door kinderen. Daar waar pompoenen/kaarsjes in de tuin staan kun je terecht voor 'Susses oder Sauer'!! De kinderen zijn allemaal verkleed en de meeste geschminkt en zonder liedjes of lampionnen zoals wij bij Sint Maarten doen.
En laat deze dag nou net de dag zijn dat de 8 dames (helaas was Ellen ziek) uit Hoogkarspel hier aan kwamen voor een gezellig weekend! Bijvoorbaat al een goede start dus.  Bepakt en bezakt, inclusief heksenhoeden, kwamen ze hier 's middags aan. Na even relaxen met kaffee und kuchen ( en een Emma  en Kasper in opperbeste stemming die een soort stand-up commediens werden... haha) hebben we gewandeld en Emma haar school en het bos bekeken. Daarna kon het 'pre-halloween-gebeuren' starten; Emma en Kasper in de verkleedkleren (Heks en Spiderman) en Nicoline ging er voor zitten om ze te schminken. Uiteindelijk was er alleen nog tijd om ook Frida en Ilona om te toveren met Schmink en toen konden we starten. Frida werd ook heks met dezelfde schmink tot vreugde van Emma en had direct 'a new best friend' en Ilona was pompoen. Na een klein rondje door te buurt was de tas al zo vol (ze krijgen hier handen vol) en zijn we naar huis gegaan om te eten en bij te komen.
Zaterdag ben ik met de dames naar de bergen gegaan, die zijn tenslotte dichtbij. Afgezien van wat resten sneeuw was het er nog groen, maar dat maakte wel dat er naar beneden gewandeld kon worden!
Fabian was ondertussen met Kasper, Emma en Ruud naar de dierentuin in Basel.
Na het bergavontuur, terug naar Frauenfeld, waar we 's avonds Mexicaans gegeten hebben. En inmiddels was iedereen helemaal los, wat hebben we gelachen en dat ging thuis ook weer door.. Zo leuk om zo dichtbij 'op stap' te gaan met vriendinnen. Na nog een nachtelijk bezoek aan de kelder was het weekend helemaal af!
Zondag brak.....
Wat een Heksenketel was het, maar wat was het ontzettend leuk!!! Hier kunnen we weer 'even op teren'.

Over een figuurlijke 'heksenketel' gesproken; eind september ben ik met mijn moeder in Parijs geweest om tijdens de Fashion week de voorjaarscollectie van Viktor&Rolf te zien. En natuurlijk met Marlijn af te spreken, als ze tussen haar drukke werk daar tijd voor had.
Dat was ook al zo'n leuk weekend, heel anders dan het weekend hierboven, maar o zo leuk. Op donderdag zou ik met AirFrance vliegen maar daar waren stakingen.. Gelukkig was er nog plaats in de TGV en was ik in ongeveer het zelfde aantal uren in Parijs. Spullen in het hotel bij Marlijn gelegd (eerste avond was mijn moeder er nog niet en sliep ik bij Marlijn). Daarna al bij de winkel van V&R geweest. Prachtige winkel volledig bekleden met donker grijs vilt, wat een hele bijzondere sfeer geeft aan de winkel en alle kleding, schoenenen en tassen mooi naar voren laat komen.
Verder alleen door Parijs gewandeld, echt een hele fijne ervaring was dat! Gewoon lopen en kijken en koffie drinken :). s Avonds met Marlijn en Emma (vriendin van Marlijn) gegeten en Franse wijntjes gedronken.
Vrijdag heb ik mama opgepikt van het station (werd nog ontruimd vanwege verdacht pakket..), hebben de spullen in ons appartement gedropt, geluncht, en verder volop van Parijs genoten.
Zaterdag stond in het teken van de show. Na een wandeling naar de Notre Dame via ST Germain terug om te verkleden en naar de Show te lopen. We zaten echt om de hoek bij de Ambtswoning van de Nederlandse Ambassadeur in Parijs waar de show werd gehouden. Jullie kunnen het huis kennen uit de film 'Intouchables' als het huis van de zieke man.
Toen we aankwamen was het voor de deur een gekkenhuis (heksenketel :-)) allemaal mensen wilden naar binnen (maar mochten niet), pers, gasten etc. We hebben dat eens mooi staan bekijken voor we zelf naar binnen gingen. We hadden een mooie plek naast de trap waar de modellen naar beneden kwamen. Mijn hoogtepunt was, naast de prachtige show, de heren zelf, Cecile Narinx en Lidewij Edelkoort te zien. Geweldig om deze voor mij inspirerende mensen in het echt, niet op tv of foto te zien.
Ondertussen was Karin in Frauenfeld om op Emma en Kasper te passen op Fabian zijn werkdagen. Dat is ook een succes geweest heb ik begrepen (zo kan ik wel vaker weg :))!

In oktober zijn we anderhalve week in Nederland geweest. Weer een drukte van belang met etentjes, bezoekjes, het strand, lekker fietsten, logeren, liefde, gezelligheid, sprookjeswonderland, nieuwe schoenen, Artis, Smokin' Barels (allemaal gaan eten; de lekkerste hamburgers van Amsterdam!!) en de verjaardag van Fabian. De verjaardag hebben we, sinds jaaaaren weer eens gevierd; zowel met ouders, kids en opa op zijn verjaardag zelf als daarvoor in de eerste Aanleg met de vrienden uit HK; dat was natuurlijk veel te gezellig en te laat (toch Nic, I, Tassie en Stef ;)). De croissantjes en de slagroomtaart waren nooit eerder zo vers.
Over heksenketels gesproken...

Na-zomer

Gister en vandaag genieten we van nog even van een warm zonnetje. Gister samen met Marc, Raffaela en Alena in de Therme van Konstanz (aan de Bodensee, echt prachtig!) en vandaag na school in de tuin. Het mocht ook nog wel even, een geweldige zomer qua weer is het niet echt geweest. We hadden wel een mooie lente maar de zomer niet heel erg zonnig. We zijn in juli 3 weken in Frankrijk geweest. Daar hebben we het bloedheet en koud gehad! De eerste week in de Provence was super; dat is hoe Frankrijk zijn moet: het landschap, de geuren en kleuren en prachtig weer. Daar hebben we drie nachten in een super Chambre D'hotes (B&B) geslapen 'La Veille Auberge' in Vesc. In een mini dorpje hebben Jules en Alexandra hun Restaurant 'Chez mon Jules' en daar boven hebben ze drie Chambres met groot dakterras waar het ontbijt (incl zelfgemaakte jammmm) wordt geserveerd. Echt een aanrader!! Als je in de Drome bent ga dan zeker bij ze eten, echt geweldig: alle producten uit de regio, eten met de seizoenen, biologisch en voor een goede prijs! Ze hebben niet voor niets een vermelding in de 'Guide Michelin 2013'. Een heerlijke 'vintage' ambiance incl platenspeler, brocante en leuke/gekke snuisterijen. Verwacht voor kinderen geen patat, Jules maakt voor alle kinderen die komen 'menu d'entfants' en dan is het een verrassing wat ze krijgen. Emma en Kasper hebben gesmuld van de zelfgemaakte saucijs op een verrukkelijke aardappelpuree en natuurlijk een ijsje toe. Zelf hebben we ook zo lekker gegeten ( o.a. foie gras en  'le cheese cake au citron vert') en de borden zien er prachtig uit!

Daarna hebben we twee nachten in 'Belle Vue' bij Ruud en Godelieve gelogeerd. Warm ontvangst, letterlijk en figuurlijk; door de abrikozen taart en het was ook behoorlijk warm. Gelukkig gaven de buitendouche en de rivier verkoeling. Eerst was het toch wat spannend voor Emma en Kasper om zo in de bassins die in de waterval zijn ontstaan te springen, maar uiteindelijk gingen ze achter elkaar door. Gezellige dagen gehad, de kippen zijn goed verzorgd door Emma en Kasper, al met al een geweldig wederzien!

De tweede week waren we in de Tarn-et-Garonne op de mini camping Les Savonniers bij Ineke en Eelco. Hoe leuk is dat: een oude franse boerderij met 3 gites, daarbij 3 safari tenten en 6 campeerplekken met hangmatten in de boomgaard, heerlijk zwembad, table d'hotes, brood op bestelling en voor de kinderen zo fijn overzichtelijk. Daar stonden ook mijn ouders en dat bracht natuurlijk veel gezelligheid met zich mee. Iedere ochtend nadat Emma en Kasper samen brood hadden gehaald wilden ze al naar de caravan om te knutselen en chocomel te drinken.
De derde en laatste week waren we in de Jura aan het Lac du Voglans. Mooie groene omgeving... dat groen klopte ook wel want wat hebben we een regen gehad. Gelukkig hadden we hier een chalet want we hebben de verwarming aan gehad, zo koud! Hier stonden we naast Ruud, Sylvia en Sara, wat heel veel gezelligheid met zich mee bracht! Het was dus beregezellig maar we gaan nooooit meer naar de Jura. Met Ruud en Syl hebben we veel gepraat over het wonen in Zwitersland, want zij komen ook naar hier! Ruud is al begonnen in Basel en als ze een huis hebben gevonden volgen Sylvia en Sara. Toch even wat anders; 1 uur rijden of 9 uur rijden om elkaar te zien. We kijken dus erg uit naar hun komst.

Emma is half augustus alweer gestart met Kindergarten. Nu als oudste kleuter; trots als een pauw is ze omdat ze alles weet en omdat ze 'Gotti' is van twee nieuwe kinderen. 'Gotti' houd eigenlijk in dat zij de mentor is: die kinderen zijn aan haar gekoppeld en zij helpt ze waar nodig. Dat doet heel veel voor haar zelfvertrouwen en verantwoordelijkheidsgevoel. Ik vind het een goed systeem. Ook tijdens de sportdag vorige week kwam dat systeem weer goed naar voren. Verticale groepen; de grote kinderen zorgen voor de kleine en geen ouder op het sportveld te vinden.
Kasper is ook weer gestart met zijn 'Spielgruppes'. Een gewone (als de peuterspeelzaal) en eentje op de boerderij ('de boer-op' maar dan voor peuters en iedere week een dagdeel). En hij vind het helemaal het einde!! Er staat een wagenpark aan kleine trekkers en happertjes, ze hebben konijnen en kippen, en af en toe staan de koeien dichtbij. Zelf brood bakken en aardappels rooien (kwam met een grote zak aardappels terug; 'ze zaten in de modder mama'), sowieso veel plezier!
We hadden nog wel even een ongelukje met Kasper: hij wilde even voelen hoe warm een fornuis eigenlijk is... dus precies een jaar na zijn verwonde vinger zaten we weer in het ziekenhuis met een verbrande hand... Gelukkig hoefde het verband maar een kleine week erom heen en inmiddels is het weer heel. Hoop niet dat we volgend jaar voor een gebroken arm naar het ziekenhuis moeten.

We hadden ook nog visite twee weken terug. Onverwacht kwam mijn nicht Josephine hier langs; van even koffie drinken bleef ze 3 nachten, dat was natuurlijk heel erg gezellig!
Nu kijk ik eerst uit naar Parijs. Over 2 weken ga ik met mijn moeder naar Marlijn in Parijs die daar dan moet werken. Heb daar zo'n zin in; donderdag - zondag lekker op pad. En daarna alweer naar NL en de agenda zit al weer helemaal vol..
Laat de herfst na nog wel wat mooie dagen maar beginnen!!