Eind januari hadden we vervolgens een leuke ski-vakantie in Oostenrijk (thanks Ian en Jo!) en begin februari een gezellig weekend met Ilona hier in Frauenfeld. En waren we aan het uitkijken naar het volgende gezellige moment; de krokusvakantie hier met Kees, Lia, Marjan en Jan-Leo. Maar daarvoor kwam een volgend 'keuze moment'.
Oma Wit (oma van Annebeth), in december 95 geworden en zo fit als een hoentje (in het hoofd) was door kanker in het lijf + een blaasontsteking zodanig verzwakt dat ze voelde dat het tijd was dat ze de 'Zieke Zalving' wilde ontvangen. Dit is in de Katholieke kerk een (oud) gebruik wat gegeven wordt aan erg zieke mensen (vaak aan het einde van hun leven, ook wel 'Bedienen' genoemd) zodat zij de laatste strijd/tijd goed mogen doorstaan maar ook als een dankbaar gebaar naar het (in dit geval lange) leven wat is geweest. Ze wilde nog niet dood hoor, maar dan kan het wel, zoals ze het zelf verwoordde. Tja, wat doe je dan? Ga je heen? Ga je niet? De doorslag gaf het gevoel dat, ondanks dat ik haar iedere week wel een keer via FaceTime zie, ik haar gewoon nog heel graag wilde knuffelen en bij haar wilde zijn en dat kon nog. Dus daar ging ik voor een weekend heen en weer naar Wognum. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Omdat Oma nog zwak was had ze 's nachts steeds nog iemand bij haar om te slapen, en dat heb ik ook twee nachten gedaan ('ik zou het niet durven vragen maar wat heerlijk als je dat zou willen' zei ze toen ik vroeg of ze dat leuk zou vinden, dan smelt je toch??!!). Wat waardevol dat ik haar zo nog kon helpen (ik wist niet dat ik ook Florence Nightingale kon zijn) en dat we nog gezellige en mooie/diepgaande gesprekken hebben gehad!! Dat neemt niemand meer weg. Daarnaast was de 'Zalving' op zondagmiddag ook een bijzondere bijeenkomst; alle ooms en tantes en veel neven en nichten waren aanwezig bij deze mini kerkdienst bij Oma thuis. Een zeer emotioneel moment wat daarna gezellig weer werd afgesloten (er moest taart en koffie zijn van Oma en daarna moest iedereen ook blijven eten). Hoe mooi om op deze manier je dankbaarheid voor het leven te laten zien en het laatste beetje tegemoet te gaan..
Oma is er gelukkig nog steeds, ze was ook nog niet van plan snel te gaan, maar broos en eindig is het leven wel. Ik hoop nu stiekem wel dat we elkaar op 3 april weer in de armen kunnen sluiten (dat is nu toch wel heel dichtbij...).
En omdat ze na haar 'Zalving' weer wat opknapte konden mijn ouders en Jan-Leo toch ook nog hier heen komen, maar zonder Marjan, die bleef toch liever bij Oma (dat was ook een 'keuze moment') en hebben we hier een leuke week met elkaar gehad.
Een andere keuze waar we ons mee bezig hebben gehouden is of Emma naar de 1e Klas gaat na de zomer of nog een jaar in de KinderGarten (KiGa) blijft. Na een gesprek in december, waar de juf en Intern begeleider al twijfel hadden uitgesproken of ze klaar zou zijn voor de 1e klas ben ik me gaan verdiepen in wat die 1e klas dan inhoud hier, veel ervaringen gehoord over doorgaan, en nog een jaar blijven. Heel moeilijk vond ik het. Emma snapt alles wat er van haar gevraagd wordt, wil hier thuis, wel wat schrijven enzo. Maar door het schoolsysteem hier is ze wel jong (vanaf 1 augustus jarig; wachten tot augustus volgend jaar met starten in de KiGa en zij is eind april jarig), ze is nu ook de jongste van de groep die voor het 2e jaar in de KiGa zit. En ik dacht maar; die 1e klas kan ze makkelijk, met mijn Nederlandse ogen, denkend aan het Nederlandse systeem zou ze makkelijk doorgaan naar groep 3. Maar hier ligt het net even anders; vanaf de 1e Klas ga je hier echt naar School, nu heet het KiGa, dan School. De KiGa zit ook niet in het 'Schulhaus' het zijn losse gebouwen, bij de 'grote school'. Vanaf de 1e Klas wordt er in redelijk snel tempo zelfstandigheid en voortgang verwacht. Ook krijgen ze dan huiswerk mee (echt de tassen op de rug van de kinderen hier, zo groot, wij hebben het dan over brugklassers, maar dat hebben ze hier al in de 1e klas, groep 3 dus!!). Emma zag dat allemaal nog niet zo zitten, die had al wel eens aangegeven dat ze nog niet naar de School wilde want zij is nog klein en wil liever spelen. En uit de verhalen van de juffen afgelopen week bij het laatste gesprek begrijp ik dat ze in de klas, ten opzichte van de andere 2e KiGa kinderen onzeker is over haar werk, wat ze wel goed maakt, ook streng voor zichzelf daarin en gewoon nog veel liever wil spelen. Daarnaast speelt taal ook nog een rol. Al met al, we hebben na nog een avond praten en het Nederlandse systeem loslatend, de knoop doorgehakt; Emma blijft nog een jaar in de KiGa... And she couldn't be more happy!!!! Toen ik vrijdag aan haar vroeg of ze nog een jaar bij Frau Dudli wilde blijven, keek ze verbaasd, vroeg zij of Frau Dudli dat ook goed vind en begon te juichen!! Diepe zucht voor ons, de goede keuze dus. We zijn 's middags samen naar Frau Dudli gegaan en ze heeft zelf gevraagd of het goed was dat ze nog een jaar blijft (ik helemaal emotioneel hahaha). Mijn dappere meisje, kan het heus, maar zoals Frau Dudli het mooi zei; haar hoofd is misschien klaar om te gaan maar haar hart zeker nog niet. En voordeel is; al haar vriendinnetjes zitten dan nog bij haar in de klas. En mocht ze nou nog een ontzettende stap in de richting van 'schoolrijpheid' maken, mag ze na de zomer alsnog verder.
Vorige week hadden we ook nog een heel leuk weekend met de familie Kunst in het Zwarte Woud gehad! Wat hadden we een groot, licht appartement, op de piste, en er was nog sneeuw. Dus Fabian en Emma hebben een paar uur geskied en Barry gesnowboard. Verder lekker gewandeld (met hier en daar een uitdaging...), gezellig gegeten en natuurlijk zitten 'Keezen!' Op zondag het weekend afgesloten met een wandeling rond een waterval en toen weer naar huis. De rest bleef nog, daarvan is een deel nog een nachtje bij ons geweest (ook weer zitten Keezen met Danny, Jos en Karin ;-)), want ze waren zo dichtbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten