Time flies (when you're having fun)

Inmiddels is het zo lang geleden dat ik geblogd heb ( afgezien de blog voor Mamaglossy.nl) dat ik maar gewoon begin met nu! Het is donderdagmiddag en ik zit bij Starbucks. Zo breng ik tegenwoordig de meeste donderdagmiddagen door omdat Emma en Kasper nu in de klas zitten bij de 'Oranje Koe', dit is de Nederlandse school in Zurich waar Nederlandse kinderen twee uur in de week taal en cultuur onderwijs krijgen. De een in groep 1/2 bij juf Emma en de ander in groep 3 bij juf Esther. En wat vinden ze dat leuk! Ondanks dat het voor Kasper al een lange dag is; donderdag is de enige dag dat hij op de Zwitserse school 's middags naar school moet (rustig aan de schoolcarrière starten). Voor Emma is er in groep 3 een wereld open gegaan: ze kan lezen en schrijven (dank juf Esther!!)!! Op de Zwitserse school is ze nog een jaar in de Kindergarten gebleven omdat ze onzeker was geworden over haar kunnen, nog (te) speels is (hopelijk blijft ze dat), de taal en haar vriendinnen zijn allemaal jonger. Al met al beter om nog even daar te blijven: en dat doet haar goed! Ze is rustiger, zelfverzekerder en trots; zij is de oudste en weet alles :-). En daarnaast mocht ze op de 'Oranje Koe' wel in groep 3 starten en oefent ze iedere dag thuis met lezen en dat kan ze gewoon (ze is er helemaal verbaasd over). Kasper heeft in de Kindergarten een goede start gemaakt bij Frau Fluri en Frau Kunzemüller. Het was natuurlijk wel wennen maar hij doet het goed, is blij, maakt vriendjes en loopt al voor het grootste deel alleen naar school. Hij heeft in augustus, net als Emma haar klas, verkeersles gehad van Herr Polizei en nu stap voor stap wat meer alleen onderweg. We moeten hem wel in de gaten houden want met vriend Jamil zijn het net twee drukke aapjes langs de weg... 

Realiseer me door de Nederlandse School hoe belangrijk het is om te integreren in het land waar je gaat wonen maar daarnaast ook hoe belangrijk het is je eigen waarden, normen, tradities en gewoontes te koesteren. Hoe leuk is het dat Emma en Kasper nu met anderen ook Sint kunnen vieren met andere kinderen en de Nederlandse boekjes en spelletjes lezen en doen. Natuurlijk doen we dat ook thuis, maar zo krijgt het toch wat extra lading mee.

Dat de tijd vliegt mag duidelijk zijn: alweer bijna 3 jaar zijn we hier!! Dit was voor ons toch een soort 'grens': in ieder geval drie jaar zouden we gaan en dan opnieuw kijken hoe verder. Vooralsnog bevalt het goed, de kinderen hebben het naar hun zin, Fabian heeft het nog naar zijn zin in zijn baan, ik heb lieve en leuke mensen ontmoet om gezellige dingen mee te doen en heb een opleiding fotografie gevolgd, ook weer met super leuke dames! Dus ja, wij kunnen nog wel hier blijven. 

Dit gevoel werd vorige week wel even op scherp gezet. Want wij hebben een anonieme brief ontvangen met daarin dat het tijd word dat buitenlanders Zwitserland verlaten.. We zijn de enige in de buurt die deze brief hebben. BAM!  Zo voelt dat dus; niet gewenst. En natuurlijk, dit valt mee, niemand heeft pijn, we blijven nuchtere Hollanders, misschien is het een zieke, jonge jongensgrap ofzo maar iemand heeft de moeite genomen dit bij ons in de brievenbus te doen en het gevoel van bekeken worden en niet welkom zijn is niet leuk. Ogenblikkelijk heb ik alle bekenden in onze buurt geappt en gesproken en de Polizei ingelicht; laat iedereen maar weten dat dit in een nette, goede buurt in Zwitserland gebeurd. Hartverwarmende reacties gekregen dus dat zegt ook weer wat over wat we hier in die bijna drie jaar hebben opgebouwd. 

De schrik was ook weer heel snel gezakt ( mede door een super gezellig weekend met Bart, Joke en kids incl bezoek aan Ruud en Sylvia) en hopen dat het bij een keer blijft.

Maar goed Time Flies, ook mijn foto opleiding is voorbij gevlogen. En nu moet ik die gezellige, intensieve zaterdagen met leuke mensen missen. Maar we blijven elkaar opzoeken en samen beeldbesprekingen doen en dat is super! Daarnaast is het nu dan tijd een richting te vinden in fotografie.
En de herfstvakantie is ook voorbij gevlogen; het eerste weekend waren Jos, Karin, Danny, Barry en Manon hier. En in de tweede week waren we met Kees, Lia, Marlijn en Jan-Leo in het zonnige Zuid-Frankrijk. Wij zijn dus opgeladen voor de natte, nevelige herfst!

Nog even terug naar voor de zomer, want toen is er ook zo veel gebeurd; Jan en Vincent zijn getrouwd, een bijzondere dag voor een bijzonder paar. Emma en Kasper vonden het ook zo leuk om daar bij te zijn en een feestje te vieren!
En 30 april is oma overleden. 95 geworden, wat we nog zo leuk gevierd hadden vorig jaar in December. Nu geen wekelijkse FaceTime gesprekjes meer. We hebben met de familie mooie, intense momenten beleefd. Ook Kasper en Emma hebben het van dichtbij mee kunnen maken. We hadden haar in het weekend nog gezien en in de week erna, toen we weer thuis waren, overleed ze.
Eigenlijk was het voor Emma en Kasper heel 'mooi' want oude mensen gaan eerst dood en op deze manier hebben ze haar nog gezien en kort daarop weer, alleen toen leefde ze niet meer (we reden in een paar weken heel wat keer heen en weer..). Ook zijn ze bij de begrafenis geweest, ze hielden zich goed, hebben kaarsjes aan gestoken, bloemen gedragen en voelde zich echt betrokken. Prachtig ook om te zien hoe Emma grote Neef Martijn troostte op het kerkhof en hoe Kasper na afloop aan Neef Stefan vroeg;
 "Jij liet oma toch naar beneden?" (de neven lieten oma in haar graf zakken)
"Ja" zei Stefan,
"Als ik later groot ben trek ik haar weer omhoog…"

Tja het leven fladdert voorbij, ook als je 95 wordt en je je geestelijk nog jong voelt is het zomaar ineens over…

Keuzes

Het leven bestaat iedere dag uit keuzes; wat trekken we aan?, wat gaan we eten?, hoe richt ik ons huis in etc etc etc. Dat zijn de dagelijkse keuze natuurlijk, maar soms komen er ook grotere 'keuze momenten' voorbij, bijvoorbeeld: gaan we in Zwitserland wonen? kopen we een huis? willen we kinderen? willen we een hond? willen we nog meer kinderen? willen we in nog een ander land wonen? Maar ook, nu we in Zwitserland wonen; wat te doen als iemand overlijdt? Zo gebeurde het dat we een week na de kerstvakantie, net vers in Zwitserland weer naar Nederland gingen vanwege het overlijden van Opa Groot (opa van Fabian). Je gaat toch de afweging maken; gaan we? met zijn allen? gaat dat? auto of vliegtuig? mag dat van school? Gelukkig gingen we en konden we afscheid nemen.

Eind januari hadden we vervolgens een leuke ski-vakantie in Oostenrijk (thanks Ian en Jo!) en begin februari een gezellig weekend met Ilona hier in Frauenfeld. En waren we aan het uitkijken naar het volgende gezellige moment; de krokusvakantie hier met Kees, Lia, Marjan en Jan-Leo. Maar daarvoor kwam een volgend 'keuze moment'.
Oma Wit (oma van Annebeth), in december 95 geworden en zo fit als een hoentje (in het hoofd) was door kanker in het lijf + een blaasontsteking zodanig verzwakt dat ze voelde dat het tijd was dat ze de 'Zieke Zalving' wilde ontvangen. Dit is in de Katholieke kerk een (oud) gebruik wat gegeven wordt aan erg zieke mensen (vaak aan het einde van hun leven, ook wel 'Bedienen' genoemd) zodat zij de laatste strijd/tijd goed mogen doorstaan maar ook als een dankbaar gebaar naar het (in dit geval lange) leven wat is geweest. Ze wilde nog niet dood hoor, maar dan kan het wel, zoals ze het zelf verwoordde. Tja, wat doe je dan? Ga je heen? Ga je niet? De doorslag gaf het gevoel dat, ondanks dat ik haar iedere week wel een keer via FaceTime zie, ik haar gewoon nog heel graag wilde knuffelen en bij haar wilde zijn en dat kon nog. Dus daar ging ik voor een weekend heen en weer naar Wognum. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Omdat Oma nog zwak was had ze 's nachts steeds nog iemand bij haar om te slapen, en dat heb ik ook twee nachten gedaan ('ik zou het niet durven vragen maar wat heerlijk als je dat zou willen' zei ze toen ik vroeg of ze dat leuk zou vinden, dan smelt je toch??!!). Wat waardevol dat ik haar zo nog kon helpen (ik wist niet dat ik ook Florence Nightingale kon zijn) en dat we nog gezellige en mooie/diepgaande gesprekken hebben gehad!! Dat neemt niemand meer weg. Daarnaast was de 'Zalving' op zondagmiddag ook een bijzondere bijeenkomst; alle ooms en tantes en veel neven en nichten waren aanwezig bij deze mini kerkdienst bij Oma thuis. Een zeer emotioneel moment wat daarna gezellig weer werd afgesloten (er moest taart en koffie zijn van Oma en daarna moest iedereen ook blijven eten). Hoe mooi om op deze manier je dankbaarheid voor het leven te laten zien en het laatste beetje tegemoet te gaan..
Oma is er gelukkig nog steeds, ze was ook nog niet van plan snel te gaan, maar broos en eindig is het leven wel. Ik hoop nu stiekem wel dat we elkaar op 3 april weer in de armen kunnen sluiten (dat is nu toch wel heel dichtbij...).
En omdat ze na haar 'Zalving' weer wat opknapte konden mijn ouders en Jan-Leo toch ook nog hier heen komen, maar zonder Marjan, die bleef toch liever bij Oma (dat was ook een 'keuze moment') en hebben we hier een leuke week met elkaar gehad.

Een andere keuze waar we ons mee bezig hebben gehouden is of Emma naar de 1e Klas gaat na de zomer of nog een jaar in de KinderGarten (KiGa) blijft. Na een gesprek in december, waar de juf en Intern begeleider al twijfel hadden uitgesproken of ze klaar zou zijn voor de 1e klas ben ik me gaan verdiepen in wat die 1e klas dan inhoud hier, veel ervaringen gehoord over doorgaan, en nog een jaar blijven. Heel moeilijk vond ik het. Emma snapt alles wat er van haar gevraagd wordt, wil hier thuis, wel wat schrijven enzo. Maar door het schoolsysteem hier is ze wel jong (vanaf 1 augustus jarig; wachten tot augustus volgend jaar met starten in de KiGa en zij is eind april jarig), ze is nu ook de jongste van de groep die voor het 2e jaar in de KiGa zit. En ik dacht maar; die 1e klas kan ze makkelijk, met mijn Nederlandse ogen, denkend aan het Nederlandse systeem zou ze makkelijk doorgaan naar groep 3. Maar hier ligt het net even anders; vanaf de 1e Klas ga je hier echt naar School, nu heet het KiGa, dan School. De KiGa zit ook niet in het 'Schulhaus' het zijn losse gebouwen, bij de 'grote school'. Vanaf de 1e Klas wordt er in redelijk snel tempo zelfstandigheid en voortgang verwacht. Ook krijgen ze dan huiswerk mee (echt de tassen op de rug van de kinderen hier, zo groot, wij hebben het dan over brugklassers, maar dat hebben ze hier al in de 1e klas, groep 3 dus!!). Emma zag dat allemaal nog niet zo zitten, die had al wel eens aangegeven dat ze nog niet naar de School wilde want zij is nog klein en wil liever spelen. En uit de verhalen van de juffen afgelopen week bij het laatste gesprek begrijp ik dat ze in de klas, ten opzichte van de andere 2e KiGa kinderen onzeker is over haar werk, wat ze wel goed maakt, ook streng voor zichzelf daarin en gewoon nog veel liever wil spelen. Daarnaast speelt taal ook nog een rol. Al met al, we hebben na nog een avond praten en het Nederlandse systeem loslatend, de knoop doorgehakt; Emma blijft nog een jaar in de KiGa... And she couldn't be more happy!!!! Toen ik vrijdag aan haar vroeg of ze nog een jaar bij Frau Dudli wilde blijven, keek ze verbaasd, vroeg zij of Frau Dudli dat ook goed vind en begon te juichen!! Diepe zucht voor ons, de goede keuze dus. We zijn 's middags samen naar Frau Dudli gegaan en ze heeft zelf gevraagd of het goed was dat ze nog een jaar blijft (ik helemaal emotioneel hahaha). Mijn dappere meisje, kan het heus, maar zoals Frau Dudli het mooi zei; haar hoofd is misschien klaar om te gaan maar haar hart zeker nog niet. En voordeel is; al haar vriendinnetjes zitten dan nog bij haar in de klas. En mocht ze nou nog een ontzettende stap in de richting van 'schoolrijpheid' maken, mag ze na de zomer alsnog verder.

Vorige week hadden we ook nog een heel leuk weekend met de familie Kunst in het Zwarte Woud gehad! Wat hadden we een groot, licht appartement, op de piste, en er was nog sneeuw. Dus Fabian en Emma hebben een paar uur geskied en Barry gesnowboard. Verder lekker gewandeld (met hier en daar een uitdaging...), gezellig gegeten en natuurlijk zitten 'Keezen!' Op zondag het weekend afgesloten met een wandeling rond een waterval en toen weer naar huis. De rest bleef nog, daarvan is een deel nog een nachtje bij ons geweest (ook weer zitten Keezen met Danny, Jos en Karin ;-)), want ze waren zo dichtbij.

 

A Brand New Year

2015! Het begon goed; na een drukke, gezellige kerstvakantie (daarop zo nog even een terugblik) zijn we 31 december terug gereden naar Zwitserland. In Kaisten hebben we bij Ruud, Sylvia en Sara een gezellige oudejaarsavond gehad. Helaas was er alleen niet zoveel vuurwerk.. En 1 januari zijn we 's middags thuis gekomen in 40 cm sneeuw! Dat was natuurlijk super; direct het pad schoon schuiven en spelen dat was top! Na nog een aantal dagen relaxen thuis en een 'Chasefondue' buiten met de buren, kon maandag 5 januari het gewonen ritme weer starten. Wat we toen nog niet wisten is dat het met Opa Groot (opa van Fabian) niet zo goed ging en dat die uiteindelijk dinsdagavond zou overlijden. Na kort beraad wisten we al snel zeker; we gaan met zijn vieren weer terug. Dus op zaterdag 9 januari weer terug gereden om afscheid te kunnen nemen om vervolgens op de 12e weer naar huis te gaan. Het is goed dat we dat zo gedaan hebben. De kinderen hebben opa ook nog gezien (Ze bleven heen en weer lopen tussen voor- en achterkamer waar opa lag en Kasper zei tegen iedereen die binnen kwam dat Opa Groot dood is) en kunnen daardoor 'dood' nu iets beter plaatsen; het hoort tenslotte ook bij het leven... Altijd gek, maar zoiets geeft ook mooie momenten: gezellig wederzien van familie en mooie verhalen en herinneringen ophalen.
Doordat we nu in NL waren hebben we onverwachts een gezellige zondagmiddag bij Oma Wit en Marjan gehad (met patat en kroketten!). Dat zijn momenten om vast te houden.
Woensdag was iedereen weer naar school, werk en Bauernhof Spielgruppe en alles weer normaal.
Pfff afgelopen weekend hebben we heeeel weinig gedaan (dat kwam ook door een avondje doorzakken met de oude buren via FaceTime :))

Nu nog even die terugblik op de Kerstvakantie. Deze was zo geslaagd dat ik nog wat punten wil opschrijven voor ik het vergeet.

Maar voor we beginnen met de leuke punten begonnen wij de vakantie met een condoleance van Nicoline haar vader. Geluk bij een ongeluk dat dit samenviel met ons bezoek waardoor wij ook even langs konden gaan, maar veel te jong is Cor overleden... een schril contrast met alles wat hierna komt.

Kees en Lia vierden dat ze gister (18 januari) 40 jaar getrouwd waren!! Woei! En wat was dat een leuk feestje op de eerste zaterdag van de vakantie. Met Jan-Leo en Tessa de nacht van te voren toch het huis versierd, we hadden een mooie taart voor de middag van het feest. En wat was het leuk de gouden trouwjurk van toen uit de doos te halen en het fotoboek door te nemen.
Het leuke van het feest was dat ze ook alle neven, nichten en een aantal kinderen van vrienden hadden uitgenodigd. Wat een top avond; mensen gesproken die ik al 15 jaar niet had gesproken (veel te veel mensen ook niet gesproken) en de hele avond met een lach op mijn gezicht! Belangrijker was dat mijn ouders het minstens zo leuk hebben gehad! Emma en Kasper hadden het ook leuk, maar waren net zo blij dat ze om 19 uur mee mochten met Marianne en Nina. Uitgeput na 2 uurtjes feest waar ze zo naar uit gekeken hadden. Zij hebben 2 dagen lekker kunnen spelen, ravotten en genieten van alle aandacht bij de familie Joosten en wij konden rustig bijkomen van het feest :).
Verder de dagen gevuld met koffie bij Rebecca, heerlijk avondje met Iloon, een dag met ons viertjes in Bergen (inclusief bos, duinen, strand en pannenkoeken bij Duinvermaak), nieuwe bril uitzoeken, pizza bakken bij Bart en Joke, Kerstwandeling op het strand met papa en Marlijn, kerstdiner Swan met de jaarlijkse kalkoen en kersttruien, op bezoek bij Oma Groot (zelfde achternaam, andere familie) en Opa Groot (gelukkig waren we daar nog geweest...), cadeau's en gourmet bij de familie Kunst, borrel after op de Rietzanger (ook toen al weer veeel te gezellig), Emma en Kasper met opa Jos en oma Karin naar het Bakkerij-museum, wij een dagje niets, verjaardag van Jan-Leo bij Smokin' Barrels, Gooische Vrouwen en Tapas met Pe, Tas en I,  na-genieten en, als klap-op-de-vuurpijl de 95e verjaardag van mijn lieve lieve oma!!! Wat we ook weer uitgebreid met een glimmend en stralend middelpunt hebben gevierd. Daarom konden we de 31e met een goed, tevreden en toch relax gevoel naar Zwitserland.

En nu kijken we met plezier uit naar alles wat 2015 gaat brengen.